Johanna van Buren werd in 1881 in Hellendoorn geboren als dochter van een timmerman. Van 1900 tot 1919 werkte ze als thuisnaaister in haar dorp en leidde ook meisjes op voor dat beroep. Na het overlijden van haar moeder ging ze op het postkantoor werken. In 1927 begon ze gedichten te publiceren. Tot 1961 schreef ze wekelijks in de bijlage van het Dagblad van het Oosten (het Twents Zondagsblad) een gedicht, of zoals ze dat zelf noemde een “leedtien”. Vanaf dat moment schreef ze voor een “groot” publiek van wel zo’n honderdduizend lezers. Ze werd immens populair bij de lezers en wekelijks greep men naar de krant voor het gedicht van Johanna. Haar populariteit bleek o.a. uit de uitgebreide huldigingen bij haar zeventigste en tachtigste verjaardag. Het laatste levensjaar woonde ze in het bejaardentehuis Oldenhaghen in Ommen en overleed daar in 1962, op tachtigjarige leeftijd.